به گزارش پایگاه خبری تحلیلی «آوای هیرمند»، شهید محمد محمودیان، پنجم خرداد ۱۳۳۹، در روستای صادق از توابع شهرستان زابل به دنیا آمد. پدرش رضا، کشاورز بود و مادرش ناز بیبی نام داشت. تا اول متوسطه درس خواند. سال ۱۳۶۴ ازدواج کرد. بهعنوان بسیجی در جبهه حضور یافت. پنجم اردیبهشت ۱۳۶۶، در تپه سپیدار بانه توسط نیروهای عراقی بر اثر اصابت ترکش به پاها، شهید شد. مزار او در گلزار شهدای زادگاهش واقع است.
بسمالله الرحمن الرحیم
«وَلَا تَقُولُوا لِمَنْ یُقْتَلُ فیسبیلاللهِ أَمْوَاتٌ بَلْ أَحْیَاءٌ وَلَکِنْ لَا تَشْعُرُونَ»
«درباره کسانی که در راه خدا کشته شدهاند نگویید که مردهاند؛ بلکه آنها زندهاند و شما نمیدانید».
حمد و سپاس به درگاه باریتعالی خدای یگانه و با سلام به صاحبالزمان (عجلالله تعالی فرجه الشریف) منجی بشریت و امام امت و شهدای انقلاب اسلامی و دیگر رزمندگان پیروز از سنگرهای نبرد حق و باطل.
خدا را شکرگزارم که توفیقم داد و در این نبرد سرنوشتساز شرکت کردم صدر راهش با سایر مبارزین با کفر نبرد کردهام و بدانید شما ای امت حزبالله و خانوادهام کـه راهـم و روشم جز ادامه راه حسین (ع) و پیروانش نبود و با علم و آگاهی تن به این راه دادم، و تنها این راه را اعتلای اسلام دانستم و پیشرفت و آبروی آن را در این دیدم که لذا به نبرد با کفر شتافتم خدا را هر لحظه یاد داشته باشید بدانید که «عالم محضر خداست» بنابراین مواظب اعمال خویش باشید که شرمسار نزد رسول گرامی و اولیایش در روز قیامت نباشید.
به جوانان سفارش جهاد در راه خدا را دارم و پشتیبانی خالصانه از امام و رزمندگان و همچنین سایر امت و حزبالله لحظهای از اوامر امام غافل نباشند و آن را به دلوجان پذیرفته و موبهمو عمل نمایند سعادت در این است و جز این هیچ.
خدمت پدر و مادرم عرض کنم که جوان خود را به راه حسین (ع) دادهاند و این یک سعادت وصفناپذیر است؛ لذا تقاضای عفو و بخشش دارم. امیدوارم که خدا به شما صبر عنایت کند. خدمت برادرانم نیز عرض کنم بعد از عرض سلام مرا ببخشند و امیدوارم اسلحه افتادهام را بردارند.
همسرم خوشحال باش که من فدایی حسین (ع) و راهش میشوم مگر از جوانان کربلا عزیزتر هستم که جان خود را در آن روز گرم با حالتی تشنه سختی وصفناپذیر فدا کردند؛ بنابراین امیدوارم که مرا ببخشید.
انتهای خبر/
