به گزارش پایگاه خبری آوای هیرمند به نقل از «عصرهامون» حجتالاسلام والمسلمین جابر کول در یادداشتی نوشت: یکی از سرمایههای بزرگ انسان در مسیر زندگی، «امید» است. امید همچون چراغی در تاریکی، راه را روشن میسازد و انسان را به حرکت و پویایی وامیدارد. در فرهنگ دینی ما، امید نهتنها یک حالت روانی مثبت، بلکه یک اصل ایمانی و تربیتی است. قرآن کریم بارهاوبارها از رحمت الهی سخن میگوید و انسان را به ناامیدی و یأس نهی میکند: «لا تَقنَطوا مِن رَحمَةِ الله» (زمر/۵۳). این آیه الهی به ما میآموزد که هیچگاه در برابر سختیها و بنبستها، دروازه رحمت خداوند بسته نیست و مؤمن باید در هر شرایطی دل به فردایی بهتر ببندد.
امید در نگاه دینی، صرفاً خوشبینی منفعلانه نیست؛ بلکه نیرویی است برای حرکت و آیندهسازی. وقتی انسان امیدوار باشد، سختیها را پلی برای تعالی میبیند و نه مانعی برای توقف. به همین جهت پیامبر اکرم (ص) فرمودند: «مَن أصبحَ و الدنیا أکبَرُ همّه، فلیسَ مِن الله فی شیء»؛ یعنی کسی که همه دغدغهاش دنیا باشد، از خداوند بیبهره است. امید حقیقی وقتی معنا مییابد که باایمان به خداوند پیوند بخورد و تلاش انسان در جهت ساختن فردایی بهتر، رنگ الهی به خود بگیرد.
امید؛ ریشه پایداری جامعه
یک جامعه ناامید، جامعهای ایستا و فرسوده خواهد بود. تاریخ اسلام گواه آن است که بزرگترین تحولات اجتماعی با نیروی امید شکل گرفت. مسلمانان صدر اسلام در شرایطی بسیار دشوار از نظر سیاسی و اقتصادی قرار داشتند، اما امید به وعدههای الهی، آنان را به حرکت و جهاد واداشت و در نهایت تمدنی بزرگ را بنیان نهادند.
امروز نیز جامعه ما نیازمند آن است که امید را در دل جوانان و خانوادهها تقویت کند. این امید باید ریشهدار و واقعی باشد؛ نه وعدههای توخالی و نه خوشبینیهای غیرواقعی. آنچه میتواند چراغ آیندهسازی را در دل نسلها روشن نگه دارد، ایمان به نصرت الهی، اعتماد به ظرفیتهای درونی و تلاش مستمر در مسیر درست است.
آیندهسازی از منظر قرآن و عترت
قرآن کریم، آیندهنگری را یکی از ویژگیهای مؤمنان معرفی میکند: «وَلیَنصُرَنَّ اللهُ مَن یَنصُرُه» (حج/۴۰). این آیه بیانگر آن است که آینده روشن از آن کسانی است که در مسیر حق و یاری دین خدا گام بردارند. از سوی دیگر، روایات معصومان (ع) نیز پر است از توصیه به نگاه بلندمدت. امام علی (ع) در نهجالبلاغه میفرمایند: «إنّما قلبُ الحَدَثِ کالأرضِ الخالیة، ما أُلقِی فیها مِن شیء قَبِلَته»؛ یعنی دل جوان همانند زمین آماده است، هرچه در آن کاشته شود، میپذیرد. این سخن نشان میدهد که آیندهسازی باید از پرورش روحیه امید و ایمان در نسل جوان آغاز شود.
وظیفه ما در تقویت امید
کارشناس مذهبی وظیفه دارد یادآوری کند که تقویت امید تنها با سخنگفتن حاصل نمیشود. امید باید در عمل اجتماعی، در مدیریت اقتصادی و در رفتار فرهنگی متجلی گردد. وقتی جوان میبیند که تلاش او بیثمر نمیماند، وقتی عدالت در جامعه رعایت میشود و وقتی اخلاق در روابط اجتماعی حاکم است، امید او به آینده چندین برابر میشود.
از سوی دیگر، ناامیدی اغلب از مقایسههای سطحی و نگاه کوتاهمدت ناشی میشود. اگر انسان بداند که خداوند مهربانتر از هر پدر و مادری است و سنت الهی بر این است که پس از هر سختی گشایشی قرار داده شود، دیگر دلیلی برای یأس باقی نمیماند. همانگونه که در قرآن آمده: «فَإنَّ مَعَ العُسرِ یُسراً، إنَّ مَعَ العُسرِ یُسراً» (شرح/۵-۶).
امید، سرمایهای الهی است که اگر باایمان و عمل پیوند بخورد، موتور محرکه آیندهسازی فرد و جامعه خواهد بود. جامعهای که به رحمت الهی امیدوار باشد، از سختیها نمیهراسد و نسل جوانی که به فردای روشن ایمان دارد، در مسیر علم، اخلاق و خدمت گامهای بلند برخواهد داشت؛ بنابراین، امروز بیش از هر زمان دیگر، باید به تقویت امید در دلها و هدایت آن در مسیر آیندهسازی پرداخت. آیندهای که بر پایه ایمان، تلاش و اعتماد به وعدههای الهی بنا شود، آیندهای روشن و ماندگار خواهد بود.
